System sygnalizacji pożarowej

Specjalnym rodzajem spośród systemów alarmowych jest system przeciwdziałaniu pożaru w budynku. Do określania tego typu systemu używane są dwie nazwy: System sygnalizacji pożaru (SSP) oraz Sygnalizacja alarmowa pożaru (SAP).

SSP jest bardzo wyspecjalizowanym systemem, którego zbiór elementów oraz określona konfiguracja, jest w stanie wykrywać pożar, inicjować alarm, automatycznie powiadamiać jednostkę straży pożarnej lub wykonywać inne działania zmniejszające skutki pożaru.

Podstawowym zadaniem SSP jest szybkie i bezbłędne wykrycie powstającego pożaru, zanim się on rozwinie i osiągnie rozmiary trudne do opanowania. Szybkie wykrycie źródła pożaru daje więcej czasu na przeprowadzenie ewakuacji budynku i na skuteczną ochronę zgromadzonych w nim wartości. System SSP jest jednym z podstawowych systemów bezpieczeństwa w obiektach, którego celem jest ochrona życia i zdrowia ludzi, a także zgromadzonych w obiektach dóbr.

Obiekty w których wymagane jest stosowanie systemu sygnalizacji pożarowej:

Obowiązek stosowania systemu sygnalizacji pożarowej, obejmującego urządzenia sygnalizacyjno-alarmowe, służące do samoczynnego wykrywania i przekazywania informacji o pożarze, a także urządzenia odbiorcze alarmów pożarowych i urządzenia odbiorcze sygnałów uszkodzeniowych, jest wymagane w:

• budynkach handlowych lub wystawowych:
  1. jednokondygnacyjnych o powierzchni strefy pożarowej powyżej 5 000 m2,
  2. wielokondygnacyjnych o powierzchni strefy pożarowej powyżej 2 500 m2;
• teatrach o liczbie miejsc powyżej 300;
• kinach o liczbie miejsc powyżej 600;
• budynkach o liczbie miejsc służących celom gastronomicznym powyżej 300;
• salach widowiskowych i sportowych o liczbie miejsc powyżej 1 500;
• szpitalach, z wyjątkiem psychiatrycznych, oraz w sanatoriach – o liczbie łóżek powyżej 200 w budynku;
• szpitalach psychiatrycznych o liczbie łóżek powyżej 100 w budynku;
• domach pomocy społecznej i ośrodkach rehabilitacji dla osób niepełnosprawnych o liczbie łóżek powyżej 100 w budynku;
• zakładach pracy zatrudniających powyżej 100 osób niepełnosprawnych w budynku;
• budynkach użyteczności publicznej wysokich i wysokościowych;
• budynkach zamieszkania zbiorowego, w których przewidywany okres pobytu tych samych osób przekracza trzy doby, o liczbie miejsc noclegowych powyżej 200;
• budynkach zamieszkania zbiorowego niewymienionych w pkt 11, o liczbie miejsc noclegowych powyżej 50;
• archiwach wyznaczonych przez Naczelnego Dyrektora Archiwów Państwowych;
• muzeach oraz zabytkach budowlanych, wyznaczonych przez Generalnego Konserwatora Zabytków w uzgodnieniu z Komendantem Głównym Państwowej Straży Pożarnej;
• ośrodkach elektronicznego przetwarzania danych o zasięgu krajowym, wojewódzkim i w urzędach obsługujących organy administracji rządowej;
• centralach telefonicznych o pojemności powyżej 10 000 numerów i centralach telefonicznych tranzytowych o pojemności 5 000-10 000 numerów, o znaczeniu miejscowym lub regionalnym;
• garażach podziemnych, w których strefa pożarowa przekracza 1 500 m2 lub obejmujących więcej niż jedną kondygnację podziemną;
• stacjach metra i stacjach kolei podziemnych
• dworcach i portach, przeznaczonych do jednoczesnego przebywania powyżej 500 osób;
• bankach, w których strefa pożarowa zawierająca salę operacyjną ma powierzchnię przekraczającą 500 m2;

bibliotekach, których zbiory w całości lub w części tworzą narodowy zasób biblioteczny.